Yalnız Değilsin # Anoreksiya Nervoza

Anoreksiya Nervoza, genellikle ufak kilo takıntılarıyla başlayıp zayıflıktan ölmeye kadar giden korkutucu bir serüvendir. Aynaya bakınca - ne kadar ince olursan ol - her yerinden fışkıran yağları görüp gözlerinin dolmasını engelleyememektir. Vücuduyla bir türlü barışamayan kişilerin başlarda öfke patlamaları yaşayıp patlayana kadar yemek yerken; sonra yediği en ufak şeylerin bile kalorisini hesaplayıp delicesine spor yapmalarına sebebiyet verendir. Anoreksiya nervoza, çoğu insan bilmese ve anlamasa yalnızlığın en umutsuz ve en çaresiz halidir. 

Ne olduğunu nereden mi biliyorum? Yo dostum hayır, internetten gördüğüm bilimsel açıklamalardan değil. Ansiklopedi ya da kitap benzeri şeylerden de değil. Bizzat yaşadığım ya da yaşayacak noktaya geldiğim için biliyorum. Aynaya bakıp kendimden tiksindiğim, yeni yıkandığı için dar gelen pantolonuma sığamayınca bir günde beş kilo aldığımı düşünüp ağlama krizleri geçirdiğim, sürekli etrafımdakilere "Sence zayıf mıyım?" diye sorup "Çok zayıfsın" cevabını alınca onların yalan söylediği, şişman olmam için uğraştıkları fikrine kendimi inandırdığım için biliyorum.

Tartıya çıkıp da normalin altına düşen her kilomda neredeyse psikopatça bir zevk duyduğum için biliyorum, fazladan yediğim her lokmanın benim için aynanın karşısında geçirilen ekstra bir yarım saat olmasından dolayı biliyorum, 34 beden ve 45 kilo olmama rağmen hala yediğim elmanın bile kalorisini hesapladığım için biliyorum.

Zor, çok zor. Kimse anlamıyor, kimse bilmiyor... Başlarda sadece zayıflama isteğiydi. Çünkü çok kiloluydum, kısa boyluydum ve kendimi iğrenç hissediyordum. Sürekli zayıflamaya çalıştığım ama en ufak bir üzüntümde, sinirimde yemeklere saldırdığım; patlayana, midem bulanana kadar yedikten sonra oturup gözyaşlarına boğulduğum iki seneden sonra iyice hırslandım ve tam 15 kilo verdim.

Çikolatayı kendime yasakladım, her gün kaslarım ağrıyana kadar sporlar yaptım, etrafımdaki herkese "Ben yemek yedim, tokum" deyip gün boyunca aç gezdim, diyet ürünlerle beslenip her yediğimin kalorisine baktım. Bana göre oldukça normal gelen ama şu an baktığımda tam bir takıntı olduğunu fark ettiğim bunca şeyin ardından zayıf denebilecek biri oldum.

Sonunda istediğim ideal kiloya kavuşmuştum. Artık bikinimi giyip istediğim gibi etrafta salınabiliyor ve kendimden tiksinmeden şort, elbise, etek giyebiliyordum. Etrafımdakiler fiziğime övgüler yağdırıyordu, aynaya artık vücudumdan nefret etmek için değil kendimi izlemek için bakıyordum.

Evet, başlarda her şey güzeldi ama sonra normal yeme düzenime kavuşunca içimdeki sinsi ses sürekli "Çok yeme, diyet yap, spor yap" diye fısıldamaya başladı. Onu susturmaya çalıştım ama gün içinde neredeyse hiçbir şey yemediğim halde kendimi yağlı hissediyordum. Yıkayınca daralan eski kot pantolonlarımdan biri bana olunca ağlamaktan çıldırmıştım. 50 kilo bana göre çok riskli bir kiloydu, iki kilo bile alsam şişman gibi oluyordum, iki kilo daha vermeye cesaretim yoktu.

Ama benim hesaplamadığım bir şey vardı. Ben diyet yapmamaya ama bir yandan da çok yememeye çalışırken; çok yedim zannedip her gün spor yaparken zaten kilo vermeye çalışan biriyle aynı şeyleri yapıyordum. Sonuç olarak etrafımda "Sen gene mi zayıfladın" diyen kimseye aldırmadan beş kilo daha verdim. Şimdi çok yiyorum, sürekli yiyorum ama kilo almıyorum. Ya da bana öyle geliyor. Son günlerde gene her aynaya baktığımda kendimi şişman hissetmeye başladığım için bu yazıyı yazma ihtiyacı hissettim. Belki benim gibi birileri vardır diye...

Böyle yazınca belki de küçük bir şeymiş gibi geliyor kulağa ama gerçekten çok korkunç. Yine her yediğimin kalorisini sayıyorum, yine abur cubur görünce bir yandan patlayana kadar yemek bir yandan da gidip kusmak istiyorum, yine herkese "Kilo mu aldım?" diye sormak istiyorum. Gerindiğimde bütün kemiklerim kıyafet üzerinden bile belli oluyor ama bana yetmiyor. Göbeğim varmış gibi, basenlerim çok genişmiş gibi, öyle olmadığını biliyorum ama bir yandan da elimi attığım her yerim çok yağlıymış gibi.

Anoreksiya Nervoza olmadım belki ama eğer kendimi tutamasaydım hala deli gibi spor yapıp zayıflıyor olurdum. En kötüsü de etrafımdaki kimseye söyleyememek, söylesem "Boşver, saçmalama" diyeceklerini bilmek.

Son olarak şu videoyla bitirmek istiyorum: